Karong adlawa maoy ika-126 ka tuig nga paghandum sa kamatayon ni Dr. Jose Rizal.
Isip maoy katawhan ug nasud nga iyang gipakamatyan alang sa kagawasan sa atong pagka-ulipon sa kamot sa mga Katsila, angayan nga ato usab nga ibalik kaniya ang iyang mga mahinungdanong nahimo sa Pilipinas ug kanatong mga Pinoy.
Ang paghalad sa atong kaugalingon sa nasud Pilipinhon ug sa katawhang Pilipinhon maoy usa ka lakang aron atong mahatagan og maayong kahulugan ang mga sakripisyo kaniadto sa nasudnong bayani, sa siya buhi pa.
Ang pasalamat kuwang pa kon buot hunahunaon aron atong matupungan ang iyang dakong natampo sa atong pagka-independente karon.
Nahimo kitang gawasnon tungod sa iyang dakong gugma sa yutang natawhan sama sa gibuhat ni Lapu-Lapu ug Bonifacio ug sa tanang mga bayani sa lihok nga atong mga kaliwatan o apuhan gikan sa apuhan.
Sa pagpuyo sa iyang mga maayong hunahuna o pilosopiya, ato kanang ipakita dili lamang sa pulong ug hunahuna kon dili sa matarong nga mga buhat.
Dili nato isalig ang tanan sa atong gobyerno ug sa atong mga lider. Daghang hagit sa gobyerno ug sa politika.
Ang kagubot tali sa managlahing baruganan, ang korapsyon ug uban pa’ng binali sa kalinaw ug hiwing kinabuhi maoy atong tul-iron unta aron makabaton kita og maayong kaugmaon ilabina ang mosunod nga mga henerasyon.
Atong suklan ang mga mapahimuslanon sa kahigayonan, ang mga manlupig o manamastamas sa tawhanong mga katungod, ug unta hatagan og ngipon ang balaod ug ang hustisya, hul-os nga hustisya mahatag sa mga nagkinahanglan niini, sa patas nga pamaagi.
Ang demokrasya nga giduwaan sa panahon unta atong mas mahatagan og gibug-aton: sa pagpuyo sa matarong nga lakang sa kinabuhi, ug dili unta abusaran ilabina sa mga gamhanang tawo sa katilingban sama sa mga politiko o lider nga padayong naghimo og kalisod ang kadaghanan kanila batok kanato tungod sa ilang mga interes.
Kining tanan puwede natong panaminan sa giingon kaniadto ni Rizal:
“Ang kinabuhi nga wala gihalad sa mahinungdanong katuyoan walay kapuslanan.”
